இரண்டு குடித்தண்ணீர் குவளைகள்

 

நிச்சயமாக. மனநோய் மற்றும் உடல் நோய் குறித்த மற்றொரு அழகான, உணர்ச்சிவசப்பட்ட கதை இதோ:

இரண்டு குடித்தண்ணீர் குவளைகள்

ஒரு பழைய மர மேசையின் மீது, இரண்டு பெரிய மண் குவளைகள் இருந்தன. ஒன்று முழுமையாகவும், அழகாகவும், வலுவாகவும் இருந்தது. மற்றொன்று, அதன் பக்கவாட்டில் ஒரு சிறு வெடிப்பைக் கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், ஒரு சிறுவன் வந்து, நீர் நிரம்பிய ஒரு பெரிய வட்டிலில் இருந்து இந்த இரண்டு குவளைகளையும் நிரப்புவான்.

வலுவான குவளை, தன் முழுமைக்காக பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அது தன் நண்பனான வெடிப்புக் குவளைப்பார்த்து, "என்னால் முழு வழியும் ஒரு துளி கூட சிந்தாமல் நீரை எடுத்துச் செல்ல முடிகிறது. ஆனால் நீ? நீ எதற்கு பயன்படுகிறாய்? நீர் நிரப்புபவர் உன்னை ஏன் தூக்கி எறியவில்லை?" என்று கேட்டது.

வெடிப்புக் குவளை மிகவும் வருத்தமடைந்தது. அது தன் வாழ்க்கையைச் சாரமற்றது என்று நினைத்தது. ஒரு நாள், அது சிறுவனிடம், "என்னை மன்னிக்கவும். நான் ஒரு குண்டான குவளை. உன்னுடைய கடின உழைப்பு நீர் ஒவ்வொரு நாளும் கசிந்து வீணாகிறது. என்னை வீசி எறிந்து விடு" என்று said.

சிறுவன் புன்னகைத்தான். "நீ தவறாக நினைக்கிறாய். நீ எங்கே நீர் கசிக்கிறது என்று பார்த்தாயா?" என்று கேட்டான்.

அடுத்த நாள் காலை, சிறுவன் குவளைகளை நிரப்பும்போது, வெடிப்புக் குவளை தனது usual வருத்தத்துடனே இருந்தது. ஆனால் இம்முறை, சிறுவன் அதைத் தூக்கிச் செல்லும் வழியைக் கவனித்தது. அது பாதையின் ஒரு பக்கத்தில் நிற்கும் மலர் செடிகளின் வரிசையைக் கவனித்தது.

சிறுவன் அதை வைத்த இடத்தில், வெடிப்புக் குவளையிலிருந்து கசிந்த நீர், அந்த மலர் செடிகளின் அடிப்பகுதியில் சிறிது சிறிதாக வடிந்து கொண்டிருந்தது. அந்த செடிகள் பசுமையாகவும், உயிரோடும் இருந்தன, மேலும் அழகான, வண்ணமயமான பூக்களை மலர்த்திக் கொண்டிருந்தன.

சிறுவன் வெடிப்புக் குவளைக்கு அருகில் வந்து, மெதுவாகச் சொன்னான்: "இந்த செடிகள் உன்னுடையது. நான் எப்போதுமே உன் வெடிப்பை அறிவேன். அதனால் தான் நான் உன் பக்கத்தில் இந்த விதி மலர்களை நட்டேன். ஒவ்வொரு நாளும், நீர் எடுத்துச் செல்லும் போது, நீ அவற்றுக்கு நீர்ப்பாசனம் செய்கிறாய். இந்த இரண்டு வருடங்களாக, இந்த அழகான பூக்களை நான் எடுத்து, என் அம்மாவின் மேசையை அலங்கரிக்கிறேன், தெய்வத்திற்கு சமர்ப்பிக்கிறேன். நீ முழுமையாக இல்லாவிட்டால், இந்த அழகு எப்படி இங்கே இருக்க முடியும்?"

வெடிப்புக் குவளை மெய்சிலிர்த்துப் போனது. அது தன் குறைபாடு தான் வாழ்க்கையின் ஒரு special காரியத்திற்கு வழிவகுத்தது என்பதை understood.

படிப்பினை:

நம் உடல் நோய்கள் (வலுவான குவளை) பெரும்பாலும் தெரியும், வெளிப்படையானவை. ஆனால் நம் மனநோய்கள், வலுக்குறைவுகள், மனக்கசப்புகள் (வெடிப்புக் குவளையின் பிளவு) நம்மை குண்டானவர்களாக, பயனற்றவர்களாக எண்ண வைக்கும். ஆனால் கடவுள், அல்லது வாழ்க்கை, நம் குறைபாடுகள்கூட ஒரு காரணத்திற்காக, ஒரு அழகான நோக்கத்திற்காக இருக்கும் என்பதை இந்த கதை காட்டுகிறது. நாம் எப்படி இருக்கிறோமோ அப்படியே நம்மை ஏற்றுக்கொள்வதும், நம் தனித்துவமான பங்கைப் புரிந்துகொள்வதும் தான் முக்கியம். நம் 'வெடிப்புகள்' தான் பிறரின் வாழ்க்கையை அலங்கரிக்கும் பூக்களாக மாறக்கூடும்.